Çeviri tarihinin güven yönü neden önemlidir? – Çeviri Tarihi – Çevirinin Geçmişi – Çeviri Yaptırma – Tercüme Yaptırma – Tercüme Yaptırma Fiyatları

Bununla birlikte, Alexandra Lianeri ve Sunkyung Klein’ın gösterdiği gibi, bu iki tarih yazımı arasındaki farklar, daha önceki bilim adamlarının önerdiği kadar belirgin değildir. Hem eski Yunan hem de Çin tarihçiliği didaktik ve olaya dayalı öğeler içerir.

Çoklu, parçalı bakış açıları ikisinde de sunulmaktadır. Belki de en önemli fark, resepsiyonlarında. Erken modern ve modern Avrupa-Amerikan tarihi eleştirisi, anakronik bir biçimde, eleştirel sorgulama ve nesnellik gibi antik Yunan tarihyazımı niteliklerine atfedildi.

Bunun yerine, hem eski Yunan hem de “ahlak ve sosyal davranış sorularını olayların doğru şekilde kaydedilmesinden daha önemli olarak sıraladılar”. Bu iki eski tarih yazımı arasındaki farklar, kaynakları veya kapsamları ele almalarında çok fazla değil, yazarlarının güven sinyalleri ve okuyucular tarafından kabul edilmesidir.

“Yeni” bir çeviri geçmişi için önerilerimiz arasında, okuyucular, izleyiciler ve müşteriler arasında güven oluşturma, güven ve güvensizlik için kanıtlara yönelmemiz yer alıyor. Böyle bir tarih, kendisini, metinsel çeviri stratejilerine ya da kültürlerarası metinlerin üretimine ya da alımlamasına dar bir şekilde bağlamaz.

Bunun yerine, özellikle çevirilerin üretimi, yayılması ve alınmasında yer alan çeşitli temsilciler arasındaki güven veya güvensizlik dinamikleriyle ilgileniyoruz. Yine de güven nedir?

GÜVEN TERCÜME VE DANIŞMANLIK
Güven Tercüme taksim
Güven TERCÜME çağlayan
Güven Tercüme Bürosu
Güven Tercüme Bürosu Adana
GÜVEN Tercüme Sakarya
Çeviri Danışmanlık

Çeviri tarihinin güven yönü neden önemlidir?

George Steiner, After Babel (1975/1992) dil bilimi çalışmasında, bir çeviri üretimindeki ilk adımın güven olduğunu ileri sürer:

Hermeneutik hareket, açığa çıkarma eylemi ve uygun anlam aktarımı dört katlıdır. İnisiyatif güveni, bir inanç yatırımı, önceki deneyimler tarafından yazılan, ancak epistemolojik olarak açığa çıkarılan ve psikolojik olarak tehlikeli, anlamlılığı, karşı karşıya gelen metnin ‘ciddiyeti’ ya da tam anlamıyla ters metin vardır.

Steiner, çalışmanın çeviriye değer olduğunu varsayarak bir başlangıç ​​metni seçen çevirmen tarafından bir ‘inanç sıçraması’ yapıldığını savunuyor. Aynı şekilde, çevirmen de çeviri sürecine güvenmek zorundadır. Çeviri, uygulamada test edilen bir “güven taahhüdüdür”.

Güven, Charles Tilly tarafından “varyasyonunu tarihe atıfta bulunmadan açıklayabileceğimiz bir fenomenden ziyade tarihsel bir ürün” olarak faydalı bir şekilde tanımlamıştır.

Güvenin kültürel ve dilsel aracılık yoluyla üretildiği belirli yolları değerlendirmek için ayrıntılı, deneysel çalışmaya ihtiyacımız var. Özellikle çeviri ve yorumlamaya atıfta bulunarak, ‘güven’ ile sadece bugün erişebileceğimiz ve inceleyebileceğimiz metinleri üretmesi için kimin emanet edildiğini değil, aynı zamanda bu metinlerin yazarlarının çağdaşları tarafından ne kadar güvenilir kabul edildiğini kastediyoruz.

Chesterman, çeviriye güveni “hesap verebilirlik normunu yöneten değer” olarak tanımlar ve “bir çevirmenin ilgili çeşitli taraflar açısından sadakat taleplerini karşılayacak şekilde hareket etmesi gerektiğini” ifade eder.

Bu değer, yirmi birinci yüzyılın mesleki bağlamında işe yarayabilir (mevcut serbest çalışan piyasalarda bu türden daha az doğrudan hesap verebilirlik olmasına rağmen ve kurum içi çevirmen ve tercümanlara dış kaynak sağlama eğilimleri nedeniyle), ancak geçmişi incelemek. Dahası, Chesterman, norm için bir mihenk taşı işlevi gören profesyonel standartlar veya tüzükler olmadığında hesap verebilirliği veya sadakati en iyi kimin kontrol edeceğini tam olarak açıklamaz.

Güven – veya Alman bilim adamı Christiane Nord tarafından önerildiği şekliyle “sadakat”, tercümanı veya tercümanı bir müşteri ve müşteri ağına bağlayan bir değer veya ahlaki ilkedir. Tarihsel bir ürün olarak, tüm çeşitlemelerine olan güvenin, karmaşık retorik, duygusal ve tutumsal faktörlerden oluşan bir ağ tarafından bilgilendirildiğini anlıyoruz: sinyal verme veya vaat verme, samimiyet ve okuyucuların ve izleyicilerin metinlere ve aracılara duyarlılığı önemlidir.

Bu nedenle, geçmiş çevirmenlerin güvenilirliğinin, değişen güven veya güvensizlik seviyelerine bağlı bir temsilci ağı anlamında, “kültürlerarası bir alan olarak bir mesleğe” yönlendirilmiş olabileceğini düşünmek faydalı görünmektedir.

Güven meselesi ve tercümanla ilgisi elbette Steiner’den yüzyıllar önce tartışıldı. Sallust, Jugurtha ile Savaş’ta (MÖ birinci yüzyıl), antik Romalı sorgulayıcı Sulla ile Moritanya Kralı Bocchus arasındaki karşılaşmayı anlatıyor.

Toplantı gece geç saatlerde tehlikeli bir şekilde gerçekleşti. Sallust’un sözleriyle, toplantı tercümanın dil becerileriyle değil, her iki tarafın da Masinissa’nın torunu ya da torunu olan ve bu nedenle potansiyel bir rakibi olan Afrikalı tercüman Dabar’a duydukları güven sayesinde mümkün ve başarılı oldu. 

Jugurtha’nın Romalı davasına sempati duyan Afrikalı bir arabulucunun kullanılması güç ilişkilerinde bir dengesizlik yarattı çünkü Afrikalı bir tercümana sahip olmak Bocchus’un Romalı argümanlarını kendi lehine yeniden / kullanmasına veya Romalılara fikrini daha iyi aktarmasına yardımcı olmayacak. Aksine, Roma’ya boyun eğmesi gerektiğinin farkına varmasını hızlandırarak, ters etkiye ulaşır.

On altıncı yüzyıl Fransız tercümanı Étienne Dolet, sadakatlerin (sadakat) ‘çevirmenin kelime ve cümlenin hizmetinden uzaklaşmasıyla orantılı olarak ortaya çıktığını’ söylüyor. .

Sallust tarafından sunulan vakada, müşteriler tercümanın kimliğine ve politik pozisyonuna güveniyor; Dolet söz konusu olduğunda, çevirmenler güvenilirlik değerlerinin altını çizmek için bağımsız arabulucular olarak güvenilirliklerini işaret ederler.

Her iki taraf da üç yönlü süreci belirtir: ilk olarak, çevirmen başlangıç ​​metnine, kullanıcıya veya müşteriye güvenir veya güvenmez; ikinci olarak, çevirmen güvenilirliğin kanıtını sunar; üçüncü olarak, müşteriler arasında gidip gelenlere güvenir veya güvenmez.

Üç aşama mutlaka bu sırada ortaya çıkmaz ve her zaman güçlü bir şekilde arşiv kanıtlarından ortaya çıkmaz. Yine de kanıt mevcut olduğunda, güvenin kültürel özgünlüğüne ışık tutabilir: metinlerin transferinde üretimi ve kabulü.

Bir kez daha faydalı güven tanımlarına odaklanalım. Alman sosyolog Niklas Luhmann’a göre güven, işlevsel ve rasyonel bir uygulama olarak yorumlanmıştır: “Güven, belirli bir risk sorununa çözümdür”.

Yazılı ve sözlü tercümede hangi riskler söz konusudur? Yetersiz (ve düşük ücretli) çeviri, devletler veya toplumlar arasındaki kritik siyasi ve kültürel transferleri etkiler.

Daha dar bir ifadeyle, önemli ekonomik sonuçları olabilir: yayıncılar ve müşteriler, özellikle yasal belgeleri yorumlarken, kötü yapılmış ve üretilmiş çevirilerden para kaybederler.