Yazarın Yerine Kendini Koymak – Kültürel Çeviri – Kültür Nasıl Aktarılır? – Çeviri Kültürü Korur Mu? – Tercüme Yaptırma – Tercüme Yaptırma Fiyatları

Yazarın Yerine Kendini Koymak

Ricoeur için mesele yazarın kafasına girmek değil, önümüzde bir işin ortaya çıktığı dünyayı yorumlamaktır. Yazılı olduğu için, bir şeyleri açıklayacak bir konuşmacı yoktur; bunun yerine, anlamını kendimiz için “inşa etmeliyiz”. Yalnızca bir taraf, bu durumda okuyucu her ikisi adına konuşur.

Yapılandırmadan yeniden yapılandırmaya giden bu yol boyunca, metin şunu söylemiyor; sunduğu. Metin atıfta bulunmuyor; okuyucu yapar. Olası bir dünyayı yansıtır ama nihayetinde okuyucunun kendisi için inşa ettiği bir dünyadır. “Okuyucunun (gerçek) dünyasıyla metnin (olası) dünyasının kesişimini meydana getiren gerçek karakter” okuyucudur.

Ricoeur’a göre, metnin dünyası deneysel bir dünya değil, “benim” dünyası, kendini bana ve sadece bana açtığı şekliyle “benim” dünyadır. Bu nedenle, bana özeldir ve metni yorumlamama özgüdür:

“Kendi yaptığımız, kendimize uygun hale getirdiğimiz şey, yabancı bir deneyim ya da uzak bir niyet değil, bir çalışmanın kendisini yönelttiği bir dünyanın ufkudur. Referansın benimsenmesi artık bilinçlerin füzyonu, empati veya sempati üzerine modellenmiyor. Dilde bir metnin anlamının ve referansının ortaya çıkması, başka bir kişinin tanınması değil, bir dünyanın diline gelişidir.”

Sonuç olarak, sahiplenmenin öznelliği, kişinin kendisini metne yansıtması değil, metnin bize söylemesi gereken şeyi açıklamasına izin vermesiyle ilgilidir. Yazarlık niyetinin sezgisel bir kavrayışı yoktur, sadece bizi metinden uzaklaştıran bir dürtü, belirli bir şekilde düşünmeye davet, olayları tamamen yeni bir şekilde görmeye teşvik eder.

Ricoeur’un iddia ettiği metin, bizi anlamına yerleştirmeye çalışıyor, öyle ki ‘niyet’ yazardan değil metinden ibarettir ve düşünce için bir yön açar. Dolayısıyla yorum, metinden hareket eden bir eylem değil, onun üzerine gerçekleştirilen bir eylemdir.

Metnin “burada ve şimdi niyetine uymak, metnin sunduğu şeye uyan kişi için ne anlama gelirse gelsin.” Bu anlamda, yorumlama metni bir plan değil, bir eylem çağrısıdır: ileriye bakmak, ne söylediğine değil, ne sunduğuna odaklanmak. Okumak, her şeyden önce metne ait olma eylemidir.

Kendini başkasının yerine koymak ne demek
Kendini başkasının yerine koyarak düşünmek
Kendini başkasının yerine koymak ile ilgili Sözler
Kendini başkasının yerine koymak İngilizce
Kendini başkasının yerine koyma hastalığı
İnsanın kendisini karşısındakinin yerine koyarak düşünmeye çalışmaya ne denir
Empati nedir
Kendini bir nesnenin yerine koyma

“Diğer”i İşlemek

Okumak, yorumlamak, kendini metnin desteklediği yorum ilişkisinin gösterdiği anlama yerleştirmektir. Ancak odak noktasının okuyuculara ve dünyalarına, yorumlarına, okumalarına ve benliklerine nasıl kaydığına dikkat edin.

Yazar onlara rehberlik etmeden, okuyucular ve metin arasındaki bu ilişkide ortaya çıkan her şey yalnızca okuyucular tarafından yönlendirilir ve geliştirilir. Benjamin, bir okuyucu ile bir hikaye anlatıcısını dinleyen bir adam arasındaki farkın örneğini veriyor. Hikayeyi dinleyen, “öykü anlatanlardan herhangi birinde yer alan ve arkadaşlığından hoşlanan adamın aksine, bir roman okuyucusu tamamen yalnızdır.

Bu yalnızlığında, bir roman okuyucusu onun malzemesini herkesten daha kıskanç bir şekilde ele geçirir. Onu tamamen kendi haline getirmeye, olduğu gibi yemeye hazır. Nitekim, ateş şöminedeki kütükleri yutarken malzemeyi yok eder, malzemeyi yutar. Romanın içine işleyen gerilim, şöminenin içindeki alevi harekete geçiren ve oyununu canlandıran taslak gibidir. Okuyucunun yakıcı ilgisinin beslendiği kuru bir malzemedir.

“Boş bir zamandan okumayız. Okumalarımız, tıpkı tarih gibi, okuyucunun şimdi ve buradaki varlığıyla doludur. Ricoeur’un sözleriyle, ‘bir metnin her okunması her zaman bir topluluk, bir gelenek veya yaşayan bir düşünce akımı içinde gerçekleşir; bunların tümü, ön varsayımları ve gereklilikleri gösterir – bir okumanın maddeye ne kadar yakından bağlı olabileceğine bakılmaksızın, ” “metnin yazıldığı” görülür.

Yorumlama bu nedenle hem somutlaşmıştır hem de onun “torik” sudur. Tarihin dışında bir anlayış yoktur, çünkü ‘yorum’, metnin orijinal zamanı ve yerinde tarihsel yakınlığının ötesinde şimdiki zamanda hayat verir. Bunun ürettiğimiz okumanın doğası üzerindeki etkisi abartılamaz, çünkü bu, bir okuma nesnesi olarak inşa ettiğimizi iddia ettiğimiz tarihsel gerçekliğin aynı zamanda ait olduğumuz ve katıldığımız tarihsel gerçeklik olduğu anlamına gelir.

Ricoeur’un örneği, okumayı bir müzik eserinin performansı olarak tanımlamaktır, yazılı nota hükümleri ile sınırlandırılmıştır, ancak burada ve şimdi yazılı ek açıklamaları gerçekleştiren bir sanatçı tarafından gerçekleştirilir.

Bir metni dile getirmek her zaman birini duymak ve onun konuşmasını dinlemekten başka bir şeydir. Okumak, bunun yerine notanın yazılı notasyonları tarafından düzenlenen bir müzik parçasının performansına benzer. Çünkü metin, artık yazarının niyetiyle canlandırılmayan özerk bir anlam alanıdır; “bu temel destekten yoksun bırakılan metnin özerkliği, yazıyı okuyucunun yegane yorumuna teslim eder.

İspanyolcada, bir aktör intérprete; una yorumlama sanatsal bir performanstır. Belirli bir kişinin veya grubun düşüncelerine ve niyetlerine hayat vererek, Fransızca konuşan bir sözcü, başkası adına ve başkası adına konuşan bir sözcüdür. Bunlardan, hem bir tasvirinin somutlaşmış gerçekleşmesi olarak hem de başkalarının çıkarlarını temsil eden birinin bir eylemlilik eylemi olarak bir yorumlama duygusu kazanırız.

Facebook, Twitter ve Instagram’da durum güncellemeleri yaptığımızda, içerik yayınladığımızda, başlıklara yorum yaptığımızda ve resim, metin ve video paylaştığımızda ne olacağını düşünün. Bunlarda, çevremizdeki dünyayı ‘okurken’ sözlere bağlıyız. Ancak her gönderi ve tweet coğrafi etiketlendiğinden, gönderinin kendisinde posterin bir kısmını da ekliyoruz. Steiner’ın gözlemlediği gibi, “anlayışın istikrarlı ve kesin olarak görülebileceği zaman içinde sarsıcı bir dönüm noktası” yoktur.

Bu anlamda, yorumlamanın somutlaşmış doğasını anlamak için kendi eksenini yaratarak en iyi “foto bombalamanın hermenötik versiyonu olarak görülür, çünkü yorumlamak kendimizi metnin alanına yerleştirmek ve onun üzerine kendi katmanlarımızı yerleştirmektir. okuduğumuz şeyin belirli temsilidir.

Burada hassas olmamız gereken bir uyarı var. Çevirmenin görevi öncelikle açıklayıcı ise, yani, açıklamayı anlamayı zorlaştıran grafik yapmak da her zaman katkı sağlar, çünkü anlayış her zaman yerleşik ve somuttur. Yorumlama bu nedenle yalnızca yeniden ifade etmez; aynı zamanda göstermektedir. Göstermiyor, yani anlatıyor; ve bu önemli bir ayrımdır. Benjamin’in bu konudaki örneği, replikatif olmaktan başka her şey olarak tanımladığı bir yeniden üretim aracıdır.

Film, çevremizdeki şeylerin yakından çekimleri, tanıdık nesnelerin tanıdık ayrıntılarının gizli ayrıntılarına odaklanarak, kameranın ustaca rehberliğinde sıradan ortamları keşfederek, bir yandan yöneten gerekliliklere dair anlayışımızı genişletir. hayatlarımız; Öte yandan, bize uçsuz bucaksız ve beklenmedik bir eylem alanı sağlamayı başarır.