Tercümanlık Eğitimi Neler İçerir? (9) – Söylemsel Ürünler Olarak Anlatılar – Tercümanlar Neler Yapar? – Tercüme Yaptırma – Tercüme Fiyatları – Tercüme Danışmanlık

Büyük Öykü ve Küçük Öykü Araştırması: Bitmiş Metinler veya

Söylemsel Ürünler Olarak Anlatılar

Daha önce de belirttiğim gibi, bir anlatının ne olduğuna ilişkin tanımlar, onu bir araştırma yöntemi olarak benimseyen disiplinler kadar çeşitlidir. Örneğin edebiyat araştırmalarında anlatı olarak sayılan şey, diğerleri arasında psikoloji, sosyoloji ve eğitim alanlarında anlatı olarak kabul edilenlerden oldukça farklıdır. Bu disiplinlerin tarihlerindeki ve felsefi temellerindeki farklılıklar, bir anlatının tam olarak ne olduğunu tanımlamayı o zaman karmaşık ve zor bir görev haline getirir, çünkü ‘doğrudan direnir ve tanımlar ve kavramsallaştırmalar üzerinde mutabık kalır.

Esas olarak sosyodilbilim ve anlatı psikolojisindeki son araştırmalar, anlatılara geçmiştekinden farklı bir perspektiften bakmaya başlamıştır. Geçmişte vurgu, bazen hayat hikayeleri olarak anılan büyük hikayeler (Freeman 2006; Bamberg 2006) olarak adlandırılan şey üzerindeydi. Bunlar, dinleyicinin kendi deneyimlerine yabancı olan (ve genellikle bu deneyimleri keşfetmek amacıyla ortaya çıkarılan) yaşam deneyimlerini tasvir ettikleri için, genellikle dinleyici tarafından paylaşılmayan geçmiş olaylara odaklanan, dönüşlü, yapılandırılmış hikayelerdir. Dahası, büyük öyküler genellikle iyi biçimlendirilmiş öyküler olarak kabul edilir, başlangıçları, orta kısımları ve sonları olan ve bitmiş metinler olarak analitik olarak ele alınmıştır.

Ancak son on yılda, yeni anlatı dönüşünün merkezinde olan küçük hikayelerin (Bamberg 2007; Georgakopoulou 2006) ortaya çıkışını gördük. Küçük hikayeler, etkileşim içinde konuşmanın olumsal anında ortaya çıkan (genellikle bilgi ve deneyimi paylaşan başkalarıyla birlikte inşa edilen) ve devam eden parçalı, kısacık ve olumsal ‘anlatılar olarak tanımlanan hikayeler olarak görülür. olaylar, gelecek veya varsayımsal olaylar, paylaşılan (bilinen) olaylar, ama aynı zamanda anlatımlara, söylemlerin ertelenmesine ve söylemeyi reddetmelere yönelik imalar ‘(Georgakopoulou 2006: 123).

Genellikle çok daha parçalı olan bu küçük öyküler, prototipik anlatı kurallarına (yani büyük öyküler) nadiren karşılık geldiklerinden, yine de analitik amaçlarla tanımlanma sürecindedir. O halde küçük öyküler bitmiş metinler (başlangıçlar, ortalar ve sonlar) olarak değil, daha ziyade ‘her zaman sosyal uygulamalara gömüldükleri için ayarlamalara ve müzakerelere tabi olan ortaya çıkan söylemsel ürünler’ olarak ele alınır.

Bir anlatının tam olarak ne olduğunu tanımlamak o zaman net değildir, araştırmamda kasıtlı olarak geniş (potansiyel olarak anlatının her iki biçimine de hitap eden bir tanım olması ve Toolan’ın (2001) asgari şartı olan mekansal olarak zamansal olarak uzak olan şeylerin bir anlatımıdır.

Bu tanımda 3 anlatıcı, uzamsal (başka bir yerde) ve / veya zamansal olarak (başka bir zamanda) olayları veya deneyimleri anlatıyor olarak görülmektedir. Anlatıcı, muhatap (lar) ve anlatı arasındaki karşılıklı ilişki çeşitlidir. Anlatıcı, muhatap (lar) la yakın ilişki içinde olabilir (yani, paylaşılan deneyimleri anlatarak), parçalı bir şekilde gelişen, potansiyel olarak meydan okunan, kesintiye uğrayan ve / veya başkaları tarafından yorumlanan bir anlatıyı örneklendirebilir. Veya anlatıcı, muhatap (lar) la daha az meşgul olabilir, uzun bir dönüş için zemini tutabilir veya bir dizi sürekli dönüş yapabilir, uzun, sürekli bir anlatı oluşturabilir (yani kişisel, paylaşılmamış deneyimleri anlatarak) ve böylece kendisini muhatap (lar) dan daha fazla uzaklaştırabilir. 

Araştırmada topladığım verilerin çoğu küçük bir öykü yaklaşımı gerektirdiğinden, bu, anlatım sırasında mevcut muhataplarla ilişkili olarak anlatının daha yakından ele alınmasını ve anlatılanla anlatılan bağlam arasındaki karşılıklı ilişkiyi en yi şekilde betimleyerek ortaya koymasını gerektiren bir durumdadır ( kiminle, nerede ve nasıl hikayesi).

Anlatının analizine yönelik bu yaklaşım, anlatıcıların bir dizi stratejiyi (yani bir sahne kurma, karakterleri tanımlama ve bildirilen konuşmayı kullanma) nasıl uyguladıklarını ve onları hem ilişkilendirdikleri bölümle (bundan sonra anlatı olayı) hem de ve anlatıyı anlattıkları yerleşik bağlama (bundan sonra anlatı-anlatma olayı). Bu perspektiften, anlatılar aynı zamanda anlatıcıların anlatılarının izleyicileri üzerinde nasıl bir etkiye sahip olduğunun (veya tam tersi) farkında oldukları (az ya da çok) yerleşik, ortak inşa edilmiş performanslar olarak da görülebilir (Bauman 1986).

Geçmişteki ya da varsayımsal gelecek olaylara atıfta bulunsalar da, aynı zamanda, anlattıkları ortaklaşa inşa edilen şimdiki zamanda sosyal kimliklerin nasıl yönetildiğini bize bildirirler ve potansiyel gelecek yönelimleri hakkında içgörü sağlarlar.

Spacio-temporal konumlanmalarına göre özellikle anlatılan anlatı türlerine odaklanmak yerine, benim odak noktam anlatıların anlatıldıkları anda kimlik çalışması için kaynak olarak nasıl kullanıldığıydı. Bu bağlamdaki küçük hikayeler, o zamanlar birleşik, tutarlı ve prova edilmiş anlatılar hakkında daha azdır. Yerleşik konuşmada ortaya çıkarlar ve uzak olaylarla ilgili düşünceler hakkında değil, daha çok ne geçtiğine, ne olup bittiğine ve gelecekte ne olacağına ya da olacağına değinerek, burada ve şimdi söylediklerinin yansımaları ile ilgilidirler. 

… geçmiş, hikayelerin metinler arası bağlantılarını ön plana çıkaran ve onları etkileşimsel bir yörüngenin parçası haline getiren, doğal tarihlerini zaman ve uzay boyunca bir bağlamdan diğerine aktarılabilen olaylar olarak göstererek geleceği bilgilendirir ve şekillendirir (Silverstein ve Kentsel 1996) (Georgakopoulou 2007: 150)

Bu, kimliklerin karşılıklı etkileşim içinde birlikte inşa edildiği bir görüştür; Kolayca izole edilebilen portatif nesneler olmak yerine müzakere edilmiş, itiraz edilmiş, onaylanmış, revize edilmiş ve yeniden şekillendirilmiştir.

Yeni anlatı dönüşünde, büyük hikayeler günlük varoluştan soyutlanarak giderek daha fazla sorgulanıyor, ‘tatilde yaşam’ örnekleri (Freeman 2006), günlük dil faaliyetinin bir parçası olmadıkları için sıklık ve neredeyse kendini yansıtma lüksü gibi farklı alanlara değinerek varoluşu içsel olarak cazip kılmıştır. Ancak küçük hikayeler, anlam oluşturma faaliyetleriyle meşgul oldukları için insanların günlük dil çalışmalarının bir parçası olarak görülür (Bamberg 2006). Büyük öykü araştırması hiçbir şekilde terk edilmemiştir, ancak dönüşlü doğaları gereği, büyük öyküler ‘içgörü ve kavrayış üretme kapasitelerinde, dolaysızlıkta gerçekleşemeyecek türden’ şimdiki anın ve ondan çıkan küçük hikayelerin ‘açığa çıkarıcı gücü’ ‘olarak kabul edilebilir. (Freeman 2006: 134).

tercuman tercuman

Biyografinin Tamamını Gör