Tarihsel Bağlamdan Özgürlük – Kültürel Çeviri – Kültür Nasıl Aktarılır? – Çeviri Kültürü Korur Mu? – Tercüme Yaptırma – Tercüme Yaptırma Fiyatları

2012 ABD başkan adayı Mitt Romney’in, Massachusetts valisi olarak, ekibindeki işler için kendisine ‘bütün bağlayıcılar’ verildiği şeklindeki açıklamasında olduğu gibi, Farage’ın röportajı, seyircinin patladığı andan itibaren yayınlanırken görüştüğü görüşmecinin ötesinde, televizyon, radyo veya internet bağlantısı olan herkesin erişebilmesi için emzirmeye ilişkin yorumları hem yoğun incelemeye hem de yoğun parodiye konu olmuştu. Sözleri için amaçladığı anlam bu aşamadaydı, çünkü bu artık onun armağanında olmayan bir şeydi.

Anlamsal özerklik, yazarın psikolojik deneyiminin aktarılamaz olması nedeniyle değil, aynı zamanda sözlü söylemin tonlama, taklit, metinlerarasılık ve gönderme hareketini sırayla kullanması gibi yazılı söylem “kurtarılamayacağı ” için bir yorumlama sorunu yaratır. 

Ricoeur’un terimleriyle, “Niyetin anlam tarafından aşılması, tam olarak anlamanın, metnin kendisini yazarının zihinsel niyetinden kopararak oluşturduğu psikolojik olmayan ve doğru anlambilimsel bir alanda gerçekleştiğini gösterir”. Yazarın yokluğunda, başka bir deyişle, sadece anlam, anlamı kurtarır.

Bu, “yazarı kendisinden daha iyi anlamak” sloganıyla özetlenen Romantik görüşe aykırıdır; bu, metinlerin anlaşılmasının, içinde bulunduğu düşünülen diğer kişiyi açığa çıkararak çözülebilir. Bir yazarın niyetlerinin orijinal izleyicisine uygulandığı diyalog durumunu anlayarak, yorumcu bu kursu geriye doğru takip edebilir ve yazarı anlamakla bitirebilir.

Ricoeur, kendimizi başka bir kişinin bilincinin yerine koyacağımız aynı empatiyi metinlere genişleteceğimiz bu psikolojikleştirici dürtüyü reddetti: ‘Bu gereksiz uzantı, eser, yazarın ve okuyucunun çalışmasının birlikteliğidir.

Ricoeur’a göre, metinde anlaşılması gereken, metnin arkasında konuşan kişi değil, hakkında konuşulan şeydir, ‘metnin konusu, yani işin olduğu gibi ortaya çıkardığı dünya, metinden öncedir. Eğer asıl görev, nesnel anlam öznel niyetten başka bir şey olduğu için yazardan anlam kurtarmak değilse, o zaman ‘anlama’ görevi başka bir yere yönlendirilmelidir.

Ricoeur’un mesajı, yazarın zihinsel deneyimine geri dönmenin, noktayı kaçırmak olduğudur: anlam yazarla başlar, ancak bu yalnızca yolculuğun başlangıcıdır.

Yazar olarak metin kavramını reddederek, yorumlayıcı vurguyu gizli öznellikleri açığa çıkarmaktan uzaklaştırırız ve eserin kendi anlamı ve referansına, açtığı dünyaya açılır ve bu şekilde kendisini farklı bir şekilde yeniden bağlamsallaştırmasına olanak tanırız. okuma eylemi. Ricoeur’un gözlemlediği gibi, “Artık metnin ne anlama geldiği, yazarın onu yazarken ne demek istediğinden daha önemlidir.

filazofların özgürlük Sözleri
Filozoflara göre özgürlük ve sorumluluk
Özgürlük tanımı
Filozofların özgürlük ile ilgili görüşleri
Kant özgürlük
İnsan özgür müdür felsefe
Aristoteles özgürlük anlayışı
Gerçek özgürlük nedir

Tarihsel Bağlamdan Özgürlük

Benjamin bu semantik özerklik maceralarını Herodot’un Tarihler Kitabı III’ten bir masalla yakalıyor. Mısır kralı Psammenitus, Pers kralı Cambyses tarafından rehin alınmıştı. Yeni mahkumunun ruhunu kırmaya kararlı olan Cambyses, Psammenitus’un ve diğer birçok baş soyluların Pers zafer alayının geçeceği banliyölere yerleştirilmesi emrini verdi.

Kızları gözyaşları dökerek ve keder çığlıkları atarak babalarının yanından geçerken, babalar çocukları için kederli, karşılığında ağladılar. Ancak Psammenitus başını yere doğru eğdi. Sonra Psammenitus’un oğlu ve onunla birlikte iki bin Mısırlı, boyunlarında ipler ve ağızlarında dizginlerle idam edilmek üzere yola çıktılar.

Psammenitus trenin geçişini izledi ve oğlunun ölüme götürüldüğünü biliyordu, ancak diğer Mısırlılar gösteriye üzülürken, Psammenitus tek başına, anlaşılmaz bir şekilde durdu ve kızını gördüğünden daha fazla yas belirtisi göstermedi.

Geçtikten sonra yaşlı bir adam Mısırlılara yaklaştı ve askerlerden sadaka istedi. Bir zamanlar Psammenitus’un arkadaşıydı ve şimdi sahip olduğu her şeyden sıyrılmıştı. Bu görüşte kral gözyaşlarına boğuldu, kafasına vurdu ve arkadaşına ismiyle seslendi.

Gözcüler, her tren geçerken kralın davranışını Cambyses’e bildirmek için gönderilmişti. Yapılanların haberi karşısında şaşkına dönen Cambyses, Psammenitus’a bir haberci göndererek kızının aşağılanıp oğlunun ölmek üzere olduğunu görünce neden gözyaşı dökmediğini sordu ve yine de yabancı olan bir dilenci görünce topraklarında onu merhametle onurlandırdı.

Psammenitus’un cevabı, kendi talihsizliklerinin gözyaşları için çok büyük olduğu, ancak bir adam yaşlılıkta cezaya düştüğünde, onları hak ettiğini söyledi. Cambyses cevabını duyduğunda kendisine acıdı ve oğlunun hayatının bağışlanmasını ve Psammenitus’un varoşlardan huzuruna getirilmesini emretti.

Benjamin, Psammenitus davranışını açıklasa da, yıllar boyunca sayısız hikaye açıklama girişiminin önerdiği gibi, hikayenin kendisinin sonsuz derecede provokatif kaldığını belirtiyor. Örneğin Montaigne, kral yaşlı adamı görünce devenin sırtını kıran şeyin saman olduğuna inanıyordu.

Şimdiden o kadar kederle doluydu ki, kararlılığının çözülmesi ve sefaletinin baraj kapılarının açılması için duygusal travmada yalnızca en küçük artış yeterliydi. Benjamin’in kendisi, kraliyet kanına sahip olanların kaderinin Psammenitus’u bu kadar hareketsiz bıraktığını düşünüyordu çünkü bunun da kendi kaderi olacağını çok iyi biliyordu.

Bu durumda keder anlamsız olurdu çünkü asiller her zaman ilk cezalandırılan kişilerdir. Aksine, yaşlı adam asla o konuma getirilmemeliydi ve bu nedenle Psammenitus’un gözyaşlarının her birini hak ediyordu. Benjamin’e göre asıl mesele, Herodot’un kendi raporunun en kuru olanı olmasıdır.

Örneğin, Cambyses’in habercilerinin Psammenitus’un oğlunun hayatını kurtarmak için çok geç kaldığını ve “her şeyden önce paramparça edildiğini” öğreniyoruz.

Herodot, bunun, baba olarak Psammenitus veya hem infaz emrini veren hem de merhamet veren Cambyses üzerinde ne gibi bir etkisi olduğunu bize söylemiyor. Sadece Cambyses’in Psammenitus’un bu noktadan itibaren onunla yaşamasına izin verdiğini öğreniyoruz: ‘Bu yüzden eski Mısır’dan gelen bu hikaye binlerce yıl süren şaşkınlık ve düşüncelilik uyandırdıktan sonra hala yeteneklidir.

Piramitlerin odalarında yüzyıllardır yatmakta olan ve bu güne kadar çimlenme gücünü koruyan tahıl tohumlarına benzer. Thompson’ın kendi öykü çalışmasında belirttiği gibi, kesin olan tek bir yorum yoktur, çünkü Herodot’un öyküleri açık uçlu ve rahatsız edicidir. Tekil gerçekleri ortaya çıkarmak değil, şaşkınlık uyandırmak ve düşünceyi canlandırmakla uğraşıyor:

[I] Bu hikayeler olgusal materyalin ötesinde bir anlam yelpazesine sahipse, yine de tarihçinin kanıt yelpazesinin yalnızca bir yönünü oluşturuyorlar. Bütün kompozisyonun bir parçası olarak yerlerini alırlar, böylece aydınlanırlar ve başka delillerle aydınlanırlar.

Bu nedenle Herodot, gerçek kanıta ulaşmak için çoklu öyküleri kesmeye çalışmaz, çünkü ona göre öyküler yalnızca gerçek değil, aynı zamanda en köklü anlam alanıdır.