Kendini Tanımak – Kültürel Çeviri – Kültür Nasıl Aktarılır? – Çeviri Kültürü Korur Mu? – Tercüme Yaptırma – Tercüme Yaptırma Fiyatları

Kendini Tanımak

Hermenötik inanç ve şüphe çemberi, anlamanın dolaysızlığını reddeder. Ricoeur’un ‘eserin ima ettiği iki öznellik arasındaki doğrudan bir yakınlık bağının romantik yanılsaması’ olarak tanımladığı, yüz yüze görüşmelerde başkalarına da verdiğimiz empatiyi metinlere ve eylemlere genişletebileceğimiz fikrine meydan okuyor.

Metinler insan değildir ve eylemler, “temsilcilerinden ayrıldıktan sonra, sahipleri tarafından öngörülenlerin ötesinde bir şekilde okunmaya ve yorumlanmaya açıktır. Çeviri bağlamında, bu bizi herhangi bir metin-yazar kavramını reddetmeye çağırır. Çeviri için bir metnin yazarı, çeviri yoluyla kurtarılamaz ve çeviri, yazarın metni veya yazarın onun için tasarladığı ile aynı değildir.

Metnin üretildiği ve alındığı zamandan ve yerden sonra ‘ve’ uzakta ‘,’ anlam ‘artık yazarın varlığıyla canlandırılmaz. Psikolojik niyet ve metinsel anlam artık örtüşmediğinden, okuyucular metne uzaktadır. Eylemin tek yolu kişinin kendisini doğrudan anlam oluşturma sürecine dahil etmektir.

Ya da, Ricoeur’un önerdiği gibi, ‘Her durumda bireysel bir sembolizmi benimsemek için uzak ve ilgisiz izleyicinin pozisyonundan veya daha iyisi sürgünden ayrılmalıyım. Diğer bir deyişle, sembolün, metnin, eylemin, diğerinin bir fenomenin anlamı nedir diye sormaktan, bunların benim için ne anlama geldiğini sormaya geçmeliyiz. Ya da daha doğrusu, onları nasıl anlamlandırabilirim?

Bu içgörü, yorumlama görevinin temelden yeniden yönlendirilmesini harekete geçiriyor. Her şeyden önce, dünyanın gizemlerine verilecek cevapların ‘dışarıda’, bir şeyle veya başka biriyle değil, burada, benimle, yorumu yapanla yattığını öne sürüyor:

Metnin arkasına gizlenmiş başka bir kişinin psikolojik niyetlerini arama açısından artık hermenötik tanımlayamazsak ve yorumu yapıların sökülmesine indirgemek istemiyorsak, o zaman yorumlanacak ne kalır? Şunu söyleyeceğim: yorumlamak, metnin önünde ortaya çıkan dünya-içinde-varlığın türünü açıklamaktır.

Ricoeur’un hermenötik felsefesinin gizemin açığa çıkarılmasından ziyade temel odağı, ‘kim’ sorusudur: kim yorumluyor, kim ne diyor, kim ne yapıyor, kim hakkında ve ne hakkında bir anlatı inşa ediyor, kim yorumlanandan ahlaki olarak sorumlu mu?

Hermeneutik, yazarının niyetinden ve “uzamsal, zamansal, coğrafi, dilbilimsel ve kültürel olarak çok uzak olanı aşina kılma dürtüsü” dışında anlam taşıyan bir uzaklaşma oyunu olmaya devam etmektedir.

Süreçte, metin kendi üretim ve alım bağlamından ayrıştırılır ve tercümanın zamanında ve yerinde yeniden kurulur ve geri dönülmez bir şekilde dönüştürülür. Ama konu sahiplenme olduğunda, sahiplenmeyi yapan kişide de bir şey dönüşür. Anlamak için yorumsal uçurumdan bilinmeyene adım atmalıyız.

Kendini tanıma testi Psikoloji
Kendini tanımak için ne yapmalı
Kendini tanımak kitap
Kendini tanıma nedir
Kendini tanımak NEDEN önemlidir
Kendini tanıma PDF
Kendini tanıma ile ilgili sohbet yazısı
Kendini TANIMAK İÇİN SORMAN GEREKEN 12 SORU

En iyi tahminde bulunur ve şansımızı deneriz. Ama yanlış adım atabiliriz. Yorum nesnesi karşısındaki konumumuzun geçerliliği sorgulanabilir. Yorumumuzun diğerine göre daha az olası veya daha az olası olduğu gösterilebilir.

Yorumumuzun geçersiz kılınabileceğini kabul ederken aynı zamanda yorumumuzu savunmamız gerektiğinden, sahiplenme, onu anladığımızı varsayabileceğimiz kesinliğin bir mülksüzleştirmesi olarak çevremizdeki dünyanın bir mülkiyeti değildir.

Bir yorum çatışması her zaman kaçınılmazdır çünkü mutlak bilgi diye bir şey yoktur ve ‘gerçek’ ulaşılması gereken bir kesinlik değil, iddia edilecek bir ‘bahistir’. Yorumlayıcı uçuruma girmeye başladığımız yorumsal zeminin asla güvenli olmadığını hatırlatmak isteriz.

Kendimizi şüphe altına alarak, kendi özel yorumsal takımyıldızımızın tüm olasılıklar galaksisinde sadece bir tane olduğunu hatırlarız.

Bunun tercüman için ne anlama geldiğini düşünün. Nesneler kendileri için şeffaf değilse ve anlayış her zaman geçici ise, o zaman dünya üzerine düşünme basitçe bir entelektüel sezgi meselesi değildir. Ricoeur’un kavramsallaştırmasına göre, bu ontolojik anlayışı açıklığa kavuşturmak, her zaman dünyaya başlangıçta fırlatılmış bir varlıktan ayrılamaz bir anlayıştır.

Ricoeur’un “tam bir arabuluculuk rüyası” olarak tanımladığı şeyden tam olarak vazgeçerek, yorumlayan öznenin “ilk gerçek” olarak yanlışlığını ortaya koyuyoruz. Bu, her şeyin etrafında döndüğü dayanak noktası değil, karşılık olarak onlar tarafından yorumlanma faaliyetinde olduğu kadar başkalarını yorumlama faaliyetiyle de meşgul olan bir dünya-içinde-varlıktır. Bunun sonuçları çok büyüktür.

Ricoeur’un kendi kendine bilinebilir olduğuna dair idealist doktrine meydan okuyarak, Ricoeur’un hermenötik ontolojisi, varlığı bilinç için-varlığa indirgeme eğilimini reddediyor: “düşünüyorum”, bu yüzden “öyleyim”. Cogito geleneğine karşı Ricoeur, benliğin a priori değil, ‘konumlandırılmış’ olduğunu savunur. Benlik elde etmek için sadece düşünmek yeterli değildir; yalnızca kendimizi başkalarıyla birlikte, yanlarında ve onlara yanıt olarak var olan bir varlık olarak varoluşumuz bağlamında konumlandırdığımızda ‘oluruz’:

İlk gerçek sanırım öyleyim, tartışılmaz olduğu kadar soyut ve boş kalır. Onu nesnelleştiren temsiller, eylemler, eserler, kurumlar ve anıtlar tarafından “aracılık edilmelidir”; ego, kelimenin en geniş anlamıyla, bu nesnelerde hem kendini kaybetmeli hem de bulmalıdır. Bilinçle dolaysız öz-bilinci kastediyorsak, düşünme felsefesinin bir bilinç felsefesi olmadığını söyleyebiliriz.

Kendini kendi kendine kavrayamayan ve bunu sadece kendi dışına giderek, olmadığı şeyi deneyimlemek için yapan bilinç gibi, diğerlerinden önce-benlik de verili değildir. Kendini ancak, dolaysız bilincimizin dışında yatan “kültürel eserlerde biriktirilen insanlığın işaretleri” arasındaki uzun dolambaçlı yoldan anlayabilir.

Benlikten benliğe, etrafımızdaki dünyayı oluşturduğumuz tarihin ve kültürün anlamlarını aşan yolculuk, böylece tekrar geriye dönmeden önce kendini benlikten uzaklaştıran dairesel bir hareket izler.

Bu şekilde benlik, dünyayla o kadar ayrılmaz bir şekilde bağlantılı hale gelir ki, onu inşa eden metinler, fikirler, eylemler, çalışmalar, kurumlar ve anıtlar aracılığıyla ‘aracılık edilen’ bir benlik dışında hiçbir cogito yoktur. çevremizdeki dünya. Ricoeur’a göre, uzaklaşmanın bu son aşaması, egonun kendisini nihai köken olarak oluşturma iddiasının yıkılmasıdır.

Kendini anlama, öznenin ötekinin arazisindeki uzun dolambaçlı yolundan sonra sonuna kadar ertelenmesi durumunda, kendini tanımak kişinin başkalarıyla nasıl ilişki kurduğunu ve bu ilişkinin ne anlama geldiğini anlamaktır. Dolayısıyla yorum, benliğe direnmekle ilgilidir; Kendini anlama “yeteneğimizi, varolmadan önce dış dünyanın işaretlerinden geçmeye zorlayarak, öz-bilginin” yanılsamasını “sezgilerle dağıtmakla ilgilidir:

Bu temellük, egemen öznenin gizli dönüşü anlamına gelmez, şu şekilde kanıtlanabilir: eğer hermeneutiğin kendini anlamada sona erdiği doğru kalırsa, o zaman bu önermenin öznelciliği, kişinin kendini anlamak için olduğunu söyleyerek düzeltilmelidir. metnin önünde kendini anlar.

Sonuç olarak, bir bakış açısına göre sahiplenme, diğerinden hoşlanmama demektir. Uygun olmak, yabancı olanı kendi haline getirmektir. Sahip olunan şey, aslında metin meselesidir. Ama metin meselesi, metnin meselesi olsun diye, ancak kendimi haksız çıkarsam benim olur.

Bu yüzden kendimin efendisi olan beni, metnin öğrencisi, benliği ile değiştiriyorum. Süreç, sahiplenmenin içselliği içinde kendiliğin kendisinden uzaklaşması olarak da ifade edilebilir.

Sahiplenme, metnin önünde kendini anlamakla ilgiliyse, metin artık kendimizi anlamaya geldiğimiz ortamdır. Böylelikle uzaklaşma ve sahiplenme, aynı yorumlama madalyonunun iki yüzü olarak işler; burada, kapsama ve dönüştürme, dahil etme ve dışlamanın çoklu diyalektiği, yorumun son aşamasının bir başkasını değil kendimizi anlamasını sağlar.