Tercümanlık Eğitimi Neler İçerir? (25) – Bir Dil Olarak Tercümanın Söylemi – Tercümanlar Neler Yapar? – Tercüme Yaptırma – Tercüme Fiyatları – Tercüme Danışmanlık

Bir Dil Olarak Tercümanın Söylemi

Uzman: Kurum

Bir dil uzmanı olarak tercümanın söylemi, kurumun daha geniş dünyasına ve kendisini (aday) öğrencilere ve genel olarak halka nasıl sunduğuna bağlanabilir.

Önceki bölümlerde belirtildiği gibi. 1, kurum, öğrencilerin birinci aşama derecesini tamamladıktan sonra başarmaları beklenen öğrenme çıktılarını açıklarken, kendisini geniş ölçüde “Dublin Tanımlayıcıları” ile uyumlu hale getirir.

Özellikle, tanımlayıcı ‘bilgi ve anlama’ altında, sonuçlar ağırlıklı olarak dil öğrenimine yöneliktir, beklenen sonuçlar listesinin başında yer alır, yani en az üç dili iyi bilmek, ilk ikisi Avrupa çerçevesi içinde C1 düzeyinde olmak, ve ‘ilgili kültür referansı’ ile orta düzeyde üçüncü; Kültürün neredeyse ikincil öneme sahip olduğu yerdir.

‘Bilgi ve anlayışı uygulama’ tanımlayıcısı da açıkça dile dayalıdır; burada öğrencinin:

– … kendilerini akıcı ve kendiliğinden iki yabancı dilde, üçüncü bir yabancı dilde göreceli akıcılık ve doğallıkla ifade etmek;
– Kültürlerarası ve dillerarası arabuluculuk alanında edindiği bilgi ve becerileri İtalyan ve en az üç yabancı dil arasında uygulayabilme kabiliyeti gözetilir.

Buradaki vurgu, öğrencilerin kendi dillerinde “akıcılık” ve “kendiliğindenlik” üzerinedir ve herhangi bir kültürel boyut, görünüşte ikincildir ve beklenen ikinci sonuçta ‘kültürlerarası ve diller arası arabuluculuk alanında kazanılan beceriler ve bilgiler’ olarak belirtilir. 

Bölümün web sitesinde sunulan literatüre ek olarak, yaklaşık 10 yıldır kurumda çalışan bir öğretmen olarak kendimi burada bir etnografik bilgi kaynağı olarak tanıtmak istiyorum. Etnografik bir bakış açısından, araştırmacının incelenen toplulukla kendi etkileşimi her zaman meşru ve araştırmayla ilgili olarak kabul edilir.

Bölümde geçirilen 10 yıl boyunca kurumdaki tercümanlık öğretmenleriyle yapılan kapsamlı sohbetlerimde, dilin sözcük-dilbilgisel yönlerinin kesin kullanımına dayalı olarak öğrencilerin sınıftaki performanslarını değerlendirmeye yönelik genel bir önyargı gözlemlenmiştir.

 Ayrıca, bir İngilizce öğretmeni sıfatıyla öğrencilerle bire bir oturumlarda çalışarak öğrencilerin yollarında belirgin bir şekilde tercümanlık derslerinde kendi performansları hakkında konuşur ve bunları yargılanması sözcük ve dilbilgisi odaklı bir odak gözlemlenmiştir. 

‘Yetenekli’ Bir Birey Olarak Tercüman: Daha Geniş Çıkarımlar

Başka bir Söylem, Matteo’nun Moscato hakkındaki anlatısından ortaya çıkar ve bu, öğretmenin tercüman olmak için yetenek isteyen öğrencilere atıfta bulunması ve kurumdaki öğrencilerin bu yeteneğe sahip olması gerektiği varsayımıyla ilgilidir.

Tüm ‘dili’ bilmek zorunda olan tercümanların söylemi (fiili dil uzmanları olmak için) ne Matteo ne de grup tarafından sorgulanmamış olsa da, Moscato’nun öğrencilerin tercüman olmak için “ yetenek ” sahibi olmaları gerektiği iddiası şöyledir:  

Yetenek ihtiyacının sorgulanması, ilk grup röportajında ​​sonraki 2000 sözcük diyalogunda tekrar tekrar ortaya çıkar. Grubun bu kavramdan rahatsız olmasının olası bir nedeni, modern, Batılı, sosyokültürel bir bakış açısına göre, yeteneğin genellikle insanlara atfedilmesi ve kişinin kendisi tarafından sahiplenilmemesidir. Ayrıca, genellikle insanların yetenekle doğduğu, doğuştan olduğu ve edinilemeyeceği varsayılır.

Katılımcılar daha sonra (Matteo’nun anlatısının ardından) öğretmenin iddiasına meydan okuyarak, tercüman olmak için alternatif kaynaklar olarak temelde sıkı çalışma ve / veya çalışma gibi alternatifler sunarlar.

Yüksek Öğretim ve Neoliberal Söylemler

Daha önce incelenen veriler aracılığıyla ortaya çıkan Söylem belki de Yüksek Öğretimdeki neoliberal Söylemler perspektifinden görülebilir. Bu, esas olarak yüksek öğrenim kurumunun “pazarlanması” olarak görülür. Yüksek öğretimin (HE) neoliberal piyasa ilkelerine göre yeniden yapılandırılması, öğrenci tüketiciyi sosyal bir kategori olarak inşa etti, böylece HE’nin doğasını, amacını ve değerlerini değiştirmiştir.

Öğrencilerin tüketiciler olarak bu yeniden kavramsallaştırılması, ilk olarak 1970’lerde Amerika Birleşik Devletleri’nde belirgin hale geldi, burada hükümetin mali yardım politikalarındaki değişikliklerin yanı sıra öğrenim ücretlerindeki artış, öğrencilerin eğitimde yatırımcılar haline geldiği anlamına geliyor ve üniversite finansmanının ana kaynağıdır. Benzer eğilimler Büyük Britanya’da (Gewirtz ve Cribb 2013) ve Craig’in (2014) belirttiği Avustralya’da belgelenmiştir.

… yüksek öğrenimle ilgili literatürün çoğu, tipik bir kurumun doğasının kurumsal ve sosyal olarak hesap verebilir bir yapıya benzeyen bir modele dönüştüğünü ve bununla birlikte akademik ve fakültenin rolünün de geliştiğini göstermektedir.

Bu ideolojik değişim şu anlama geliyordu:

… bugün ‘öğrenci’ ve ‘öğretmen’ gibi kavramların postmodern çağa uygun olup olmadığını sorguluyoruz. Öğrencilerimiz var mı, yoksa müşteriler, müşteriler, paydaşlar, temsilciler veya (aslında) ürünler mi? Fakülte üyeleri öğretiyor mu veya öğrenmeyi yönetiyor mu, koordine ediyor mu veya kolaylaştırıyor mu? (Birnbaum 2000. Craig, Ibid’de alıntılanmıştır)

Kurumun bulunduğu Üniversite, web sitesinde de görüldüğü gibi, Yüksekokuldaki bu piyasalaşma sürecini takip ediyor görünmektedir. Üniversitenin ‘kimliği’ denilince, genel olarak öğrenme, araştırma ve kültür alanlarında sunduğu ürün ve hizmetler olarak tanımlanabileceğini, daha sonra iktisat dilini kullanarak, öğrenme ve araştırma burada ‘ürünler ve hizmetler akla gelir. Ayrıca, üniversitenin “stratejik planı” gibi diğer belgelerde, öğrencilerden “paydaşlar” olarak bahsedilir ve bu, kurumsal dünyaya açık bir atıftır.

Dahası, üniversite, özellikle öğrenci memnuniyeti anketleri gibi performans göstergeleri olmak üzere “öğrenci seçimini geliştirmek için artan sayıda tüketici aracı” getirmiştir. Bu anketler daha sonra, aday öğrencileri üniversitede gelecekteki mesleki beklentilerine “yatırım yapmaya” ikna etmek için “pazarlama araçları” olarak kullanılır.

Örneğin, kurumun web sitesi, üç yıllık derecedeki öğrencilerinin çoğunluğunu kurslarından yüksek bir memnuniyet derecesi olarak tanımlamaktadır ve bunların% 83,5’i aynı şekilde tekrar başvurmaktan mutlu olacaklarını beyan etmiştir. derecesi ve % 72,7’si tercümanlık derecelerinden genel olarak memnundur.

Bu Söylem perspektifinden bakıldığında, Matteo’nun ilk anlatısı ve özellikle açılış günü konuşmasıyla bağlantılı diğer katılımcı anlatıları, üniversitenin ayrıcalıklı tüketicileri olarak konumlandırılmasının daha geniş bir parçası gibi görünmektedir.

Üniversitenin akademik pazardaki kendi prestiji ve değeri, giriş sınavını geçmeyi başaran öğrenci tercümanlar akranları arasında zaten ‘en yetenekli’ olarak tanımlandığından veya Maria’nın tanımladığı gibi, gelecekteki mesleki başarının bir garantisi olarak çerçevelenmiştir.